در انتخابات محافظه کاران به کارنامه دولت احمدی نژاد باختند و میانه روها میوه برجام را چیدند. مردم اما با رای خود خواستند روحانی برجام را به فرجامی که توقع دارند یعنی بهبود وضعیت زندگی شان برساند/ انتخابات شورای های دوم که اکثر نیروهای سیاسی حضور داشتند اما مردم نیامدند و انتخابات مجلس هشتم که لیست های انتخاباتی موسوم به لیست خاتمی رای نیاوردند و شکست خوردند هشدار آمیزانه در برابر دیدگان همه است. هر چند معمولا دوره های ریاست جمهوری در ایران دو دوره ای است اما نباید از ترفندهای رقیب زخم خورده و ضعف های دولت اعتدالی در دوره ای که شمارش معکوسش آغاز شده غافل بود. وقتی صحنه فعالیت سیاسی در ایران بیش از پیش انتخابات محور می شود مردم ایران رفتارهای غافلگیرانه زیادی می کنند. این رفتارها همیشه خوشحال کننده نیست/ پیام انتخابات سی بر صفر را طیف اعتدالی و اصلاحی نیز باید بشنود. این پیام فقط برای یک طرف نیست.

وجود هم‌زمان رهبر و «قائم‌مقام رهبری» نوعی رابطه استاد- شاگردی و به قول عامیانه، مرشد/ بچه مرشدی بین آن‌ها ایجاد خواهد کرد. بدین ترتیب قائم‌مقام قدم به قدم پا در جای پای استاد خواهد گذاشت و چه بسا برخی اختیارات او به تدریج به قائم مقام منتقل شود. هر چند قانونا باید قائم‌مقام پس از فقدان رهبر فعلی مجددا از مجلس خبرگان رای بگیرد و هر تجدید نظری در این میان منتفی نیست، اما این وضعیت از دامنه مانور مجلس خبرگان خواهد کاست.

حاکمان امنیتی- نظامی پرونده های سیاسی و عقیدتی همیشه باید از حساسیت های حقوق بشری افکار عمومی جهانی و نهادهای مرتبط با آن هراس و نگرانی داشته باشند.به هیچ بهانه و یا حتی دلیل واقعی، اما فرعی؛ نباید این اصل مهم نقض شود. هر گونه تضعیف صدای حقوق بشری علیه نقض حقوق بشر در کشورهای استبدادی، خواسته و ناخواسته خدمت به سرکوب و شکنجه و نقض حقوق انسان های بی پناه و تحت ستم در مبارزه نابرابرشان است. دستگاه های اطلاعاتی این نوع حکومت ها نیز با حیل مختلف سعی در تخریب و تضعیف این صدا و فعالان حقوق بشری (که بالطبع به سان دیگر افراد می توانند دارای نقاط ضعف فردی مانند جاه طلبی و یا بعضا دارای خطاهای سیاسی و ... در برخی کنش های سیاسی شان نیز بوده باشند) خواهند کرد. همگان باید مراقب باشند به صورت ناخواسته درزمین آنها بازی نکنند و یا توسط افراد متصل به نهادهای اطلاعاتی و امنیتی به چنین بازی های آلوده و خطرناکی کشیده نشوند ...

اگر رئیس جمهور نخواهد نه راه خاتمی و نه راه احمدی نژاد را برود و الگوی رفسنجانی رئیس جمهور نیز دیگر منتفی است یعنی نه گفتار درمانی بی حاصل و یا کم حاصل و نه نزاع و قهر و غضب علنی پس باید با چه زبان و به چه نحو رفتاری با رهبر مواجه شود؟ به نظر می رسد حداقل دو زبان و راه به عنوان بدیل مدل های قبل مطرح است: زبان کارشناسی و افکار عمومی// بحث «کارشناسی» مبتنی بر «امنیت ملی» (نه شعارها یا جهت گیری های ارزشی مبتنی بر دموکراسی و رای اکثریت که آقای خامنه ای آن را مایه «خسارت» دانست و یا حقوق بشر و حتی قانون اساسی و فصول و اصول برزمین مانده آن که نسبتش با گفتار رهبر نسبت جن و بسم الله است!) شاید تنها دریچه و معبری باشد که می تواند دیواره ستبر و جزمی گفتار رهبر پا به سن گذاشته و عصبانی از نتایج انتخابات را تا حدی تحت تاثیر قرار دهد و وی و پیروانش را تاحدی خلع شعار کند و گاه بین آنها شکاف بیندازد...