نکته مهم این جاست که علیرغم اینکه «تعامل» بهترین روش برای یک رئیس جمهور نظام (که جایگاهی متفاوت با مسند اپوزیسیونی دارد) در رابطه با رهبر نظام است؛ اما صورت مسئله به این سادگی نیست. چرا که رهبر در برخی اگر نگوییم بسیاری از موارد اصلا تعامل ناپذیر است و موضع سرسختانه ای دارد/ محمد خاتمی علیرغم گفتار درمانی و طرح آرام سخنانی بدیل رهبر، اما معمولا سعی می کرد چالش صریحی با گفتار رهبر نداشته باشد، برخلاف برخی مواقع در مواضعی که هاشمی و روحانی می گیرند. این روحیه و رویه می تواند هم از اعتماد به نفس بالاتر آنها نشات بگیرد و هم از وضعیت کنونی بیماری رهبر. در این رابطه اما زبان روحانی و هاشمی زبان الکن و منفعلانه ای است. آنها تا شدت تبلیغات و فشارها زیاد می شود سر را خم می کنند تا موج بگذرد. در این رابطه اما می توانیم به یک زبان واقعا موجود دیگر اشاره می کنیم: زبان علی مطهری...

نقش مثبت هاشمی در سال‌های اخیر مورد تایید و حمایت همه‌مان بوده است؛ اما این بدان معنا نیست که چشم بر ضعف‌هایش ببندیم.

اگر دربرابر تقلب محدود در انتخابات 84 ایستادگی صورت می گرفت شاید تقلب وسیع و سازمان یافته 88 اتفاق نمی افتاد/ داعیه کروبی ها این است که سپاه و بسیج در انتخابات برخی شهرها مانند اصفهان به نفع احمدی نژاد تقلب کرده اند و گرنه وی به دور دوم انتخابات نمی رسید. آنها می گویند تمایل طرفداران آقای هاشمی که دست بالا را در وزارت کشور وقت داشتند این بود که هاشمی بالا بیاید و فکر می کردند وی به سادگی احمدی نژاد را شکست خواهد داد. بنابراین چشم بر این تقلب بستند و از آن به عنوان یک انتخابات سالم دفاع کردند/ کروبی ها معتقدند اگر شیخ مهدی به دور بعد می رفت معلوم نبود هاشمی که به سمبل منفی حکومت تبدیل شده بود بتواند بر او غلبه کند. بنابراین آنها احمدی نژاد که بزعم خودشان حریف ضعیف تر بود را ترجیح دادند. حریفی که بعدا به شدت از او شکست خوردند.

او حمایت نخواهد شد. او تایید نخواهد شد. اما اگر همه این سخنان غلط باشد و او بیاید به هیچ وجه رای نخواهد آورد. بنابراین آمدن او هراسناک نیست.آمدن فرضی احمدی نژاد فقط و فقط از این منظر فاجعه است که باز فضا، فضای رای سلبی خواهد بود و نه رای اثباتی به برنامه برای پیشرفت و ترقی کشور. این بهترین حالت برای میانه روهایی است که می توانند با کارنامه ای ضعیف، از نقدها در امان باشند و فرصت سوزی کنند و زمان را از ملت ایران برای اینکه مجبورند به «حداقل»ها قناعت کنند، بگیرند