روزی از آن روزها که برای کاری بیرون از دفتر ایران فردا بودم، چند تماس ناشناس تحت عنوان «فدائیان اسلام (ناب محمدی مصطفی نواب)» که آن روزها بیانیه های تندشان در صبح امروز بازنشرشده و فضا را دوباره ملتهب کرده بود، با ادبیاتی واحد تهدید کرده بودند اگر مصاحبه هایم با رادیوهای بیگانه ادامه پیدا کند به قتل خواهم رسید. تا به دفتر برسم مهندس سحابی به وزارت کشور و نیروی انتظامی اطلاع داده بود. ماموری از نیروی انتظامی به دفتر مجله آمد و برخی باصطلاح آموزه های ایمنی را مطرح کرد ...

چرا در کل این سخنرانی حتی یک بار هم اسمی از «داعش» در میان نیست؟ و نیز چرا اصلا  از اصطلاح «دفاع از حرم» و «مدافعان حرم» استفاده نشده است؟/ اگر در فضای اول انقلاب سیاستمداری جرات می کرد سخن از جنگ نیابتی بر زبان بیاورد تمام آینده سیاسی اش را از دست می داد. در فضای آغشته از آرمانخواهی و حساس بر اصول انسانی و اخلاقی کسی نمی توانست به خودش اجازه دهد که بگوید ما باید برویم مردم یک سرزمین دیگر را درگیر جنگی ویرانگر کنیم و چشم بر پیرو جوان و کودکی که در این جنگ به خاک و خون کشیده می شوند، ببندیم تا بتوانیم قدرت خود مان را حفظ کنیم و در امان باشیم...

بیانیه‌های اعتراضی سیاسی معمولاً با امضای چند صد نفرمنتشر می‌شود. اما در اسفند ماه ۹۲طوماری با امضای “چهل هزار” کارگر منتشر شد که خواهان افزایش حداقل دستمزد کارگران برای سال ۹۳ بود. جمع “هماهنگ کنندگان” این طومار شش نفر بودند...

استبدادی و غیردموکراتیک بودن توزیع قدرت و سیاست حامی پروری اما به تنهایی نمی تواند باعث فساد شود. چشم پوشی نکردن از تخلفات اقتصادی حتی در بسته ترین ساخت های قدرت سیاسی (مانند چین) می تواند تاحد زیادی مانع رشد فساد شود.