آیت الله منتظری در نوار تاریخی اش از احمد خمینی و وزارت اطلاعات به عنوان دو عاملی که از «مدت ها قبل» بدنبال این اقدام بودند یاد می کند.اما آیا احمد خمینی می توانست بدون مشارکت و هدایت  نزدیکترین افراد به رهبر آن همه اقدامات بنیادی هم چون پایان جنگ و برکناری آیت الله منتظری و ... را یک تنه پیش ببرد؟ آیا درست تر نیست که وی را «یکی از» اعضای راس هرم تصمیم سازی و تصمیم گیری دانست، در این صورت دیگر اعضای این جمع چه کسانی بوده اند؟

در ماه های بعد از جنایت، همه در حالت تعلیقی ابدی به سرمی بردند و بیمناک بودند که سرنوشت ما چه خواهد شد؟ در همین وانفسا بود که خبری به صورت درگوشی در کل بند پیچید. آقایان طرح دیگری برای تصفیه زندان دارند و می خواهند دوباره بازماندگان را غربال کنند و عده ای را باز اعدام و بقیه را آزاد کنند!/ روز موعود فرا رسید. زندانیان تک به تک نزد هیئتی جدید فرستاده شدند. سئوال هیئت روشن بود قرار است یک راهپیمایی در برابر دفتر سازمان ملل علیه گروهک ها انجام شود آیا در این راهپیمایی شرکت می کنی و علیه گروهکت شعار می دهی و پلاکارد دستت می گیری؟ فردی که این سئوال را با من در میان گذاشت برخوردی بسیار سرد و لحنی بسیار خشن و تهدیدآمیز داشت. پاسخم یک کلمه بود. آرام گفتم: «نه»! با فریاد و تشر گفت «شماها اصلاح ناپذیر هستید». به یکی از دوستانت که قبل از تو آمده بود و شالی به گردنش بسته بود هم گفتم که با همین شال آویزانت می کنیم. و با ناراحتی و خشم گفت بیرون بروم.

دکترین امنیت ملی ایران دچار نوعی «عقب‌ماندگی تاریخی» است چرا که در سیاست داخلی اش به جای آزادی و دموکراسی،به ارعاب دست می زند و در سیاست خارجی اش در هنگامی که بسیاری از چپ‌های ضد امپریالیست در نظریات و شیوه‌های مبارزه‌شان و یا فلسطینی‌ها با به رسمیت شناختن فرمول دو سرزمین، در نحوه مواجهه با اسرائیل تجدید نظر کرده‌اند؛ حاکمان ایران همچنان شعار دشمن ستیزی و نابودی استکبار و محو اسرائیل سر می‌دهند/ هم چنین دارای «فریب کاری» در بهره گیری از شعارهای خارجی برای سرکوب داخلی و نیز پوشاندن دیگر مقاصد در شعارهای فریبنده‌ای همچون دفاع از حرم است/ و نیز دچار «فساد» در دنبال کردن منافع مافیاهای اقتصادی در پشت شعارهای امنیت ملی و درنوردیدن مرزهای ملی در رقابت‌های سیاسی داخلی است.

پیروزی سی بر صفر حداقل تشکیل یک فراکسیون قوی را نوید می‌داد تا این نمایندگان ضمن فعال بودن در حوزه وظایف مجلس، به یکی از مولفه‌های موثر در فضای سیاسی کشور تبدیل شوند.اما قدم‌های نخستین چندان امیدوارکننده نبوده است. جدا از عدم برنامه‌ریزی‌ها و تخصیص وقت کافی و نیز عدم برخورد مسئولانه، برخی افراد نیز فرصت‌طلبانه سعی کردند وارد بده و بستان با دیگر طیف‌ها در جهت منافع شخصی خود شوند/ مردم کالای اعتمادشان را به چک‌های مدت‌دار عده‌ای فروخته‌اند که صاحبان امضای بسیاری‌شان را نمی‌شناخته‌اند، اما پشت این چک‌ها را افراد «شناخته‌شده»ای امضا کرده‌اند. حالا این شناخته شده‌ها نیز مسئولیت‌هایی دارند که به نظر می‌رسد در این مدت در انجام آن کوتاهی کرده‌اند.