هاشمی متاخر دیگر نفوذ چندانی در بافت انتصابی قدرت نداشت. نقش آفرینی هاشمی بیشتر به عنوان یک نماد سیاسی بود. این نقش قابل جایگزینی نیست اما در موجودیت و حرکت بلوک میانه روان و اصلاح طلبان اختلال جدی و بنیادی ایجاد نخواهد کرد. نقش فردی او اینک در نفراتی بیشتر توزیع خواهد شد.

(تصویر دیدار هاشمی با خانواده زندانیان سیاسی پس از خرداد 88 را نشان می دهد)/ خبر مرگ هاشمی غافلگیر کننده بود. اولین چیزی که به ذهنت میرسد این است که حیف! چه نقش ها که می توانست ایفا کند و چه اسرار که با خود برد. آیا مرگ ناگهانی اش هم بخشی از این اسرارخواهد بود؟

هاشمی «عصاره» زشت و زیبای کلیت جمهوری اسلامی بود: تجدید نظر مستمر اما با یک سئانس تاخیر(تاخیری با هزینه های گزاف)؛ ترجیح مصلحت نظام بر مصلحت مردم و ایران؛ سیاست ورزی پشت صحنه و سکوت وعقب نشینی های گهگاهی و ناگهانی وقتی توازن قوا را به نفع خود نمی بیند...

وقتی «رئال پلیتیک» بی حد و مرز تبلیغ می شود دیگر فرقی نمی کند مرزهای دموکراسی و آزادی زیرپا گذاشته شود و یا مرزهای استقلال و منافع ملی. چرا که ریشه های درخت پراگماتیسم بی اصولی آبیاری می شود که میوه هایی تلخ به بار می آورد و مجوزی می شود برای به کار گیری «هدف وسیله را توجیه می کند».

تک جملات لابلای این نوع مصاحبه ها کمکی ولو اندک است برای «حدس» نقاط ابهام مهمی که در رابطه با تابستان شصت و هفت وجود دارد. امیدوارم روزی وزیر اطلاعات وقت و عناصرمهم وزارت اطلاعات؛ دست اندرکاران دادستانی و بالاخره دولتمردان معتمد آقای خمینی و نزدیک به بیت و سیداحمد خمینی که قطعا در تصمیمات مهم؛ اگر نگوییم همراه طراحان این نقشه، حداقل مشاور آقای خمینی بوده اند؛ لب به سخن بگشایند و همه از جمله خانواده های قربانیان به حقیقت ماجرا پی ببرند و «حفظ حافظه، مانع تکرار فاجعه شود.»